Angsten overwinnen

Rebecca met haar man Ton

Rebecca kreeg op haar twintigste de diagnose ADHD. Jarenlang probeerde zij haar ‘mankementen’ zelf op te lossen. Tevergeefs; het werd alleen maar erger tot zij uiteindelijk in een diepe depressie kwam. Zij durfde niet meer naar buiten en had het gevoel de controle te verliezen. Wekenlang kwam ze haar slaapkamer niet uit, tot ze er klaar mee was en hulp ging zoeken. 

Rebecca: ‘Via een psychologe kwam ik bij een zelfbeeldgroep waar ik leerde dat mijn negatieve zelfbeeld niet reëel was en hoe ik dit kon omzetten. In een andere training leerde ik inzien waarom ik snel boos word. Door mijn ADHD en traumatische ervaringen kan ik moeilijk mijn emotie onder controle houden. Het was voor mij een uitdaging om de stappen te leren kennen tussen niet boos en (heel) boos zijn. Ik had geen oog voor mijn omgeving en was best egocentrisch. Daar ben ik hard mee aan de slag gegaan. Op de Riekstraat (kinder- en jeugdcentrum) zochten ze via Facebook spullen voor de keuken. Die had ik en ze kwamen ze bij me ophalen. Bij mij rees de vraag; Wie gaat met de kinderen koken? Daar had nog niemand zich voor aangemeld en dus riep ik spontaan dat ik dat wel wilde doen. Dat was best nog wel een ding, ik werd aan een grote tafel gezet tussen enkele andere vrijwilligers. Tegenover mij zat Maike van CLUP Welzijn. Zij vroeg mij; “Wat wil je doen?”. Eerlijk gezegd had ik nog geen idee. De andere vrijwilligers waren heel actief met het uiten van hun ideeën. Voor mij was dit best overweldigend en dat schrok mij een beetje af. Ik zette mezelf voor de keuze; geef ik toe aan mijn onzekerheid of ga ik dit avontuur aan? Ik koos voor dat laatste en zo begon mijn vrijwilligerswerk. In diezelfde periode ben ik bij Bureau Herstel een cursus thuisadministratie gaan volgen. Daar begon het mij duidelijk te worden dat ik meer behoefte had aan sociale contacten. Vooral omdat ik merkte dat niet iedereen zo negatief over mij dacht als dat ik zelf invulde. Ik ben vaker bij de Riekstraat gaan werken en gaf meer input. Na positieve feedback werd ik trots op mezelf omdat ik mezelf uitsprak. Dit geheel was ook de genadeklap voor mijn angst om naar buiten te gaan. Ik had het gevoel “Ik kan het!”. Na de zomer begon ik met Traject DOEN, dat was voor mij de volgende stap. Weer dingen ondernemen, aan mezelf werken en ik wilde een studie gaan volgen. In eerste instantie stond een studie Sociaal Cultureel Werk op mijn lijstje, maar nu leer ik richting ervaringsdeskundigheid. De angst om naar buiten te gaan en de angst voor de mening van anderen is weg. Nu wil ik anderen helpen om hetzelfde te bereiken. Iets wat ik nooit had verwacht is mij gelukt en die hoop wil ik graag aan anderen doorgeven.’