Bewoners trainingscentrum belangrijk voor elkaar

In het prieel in de tuin van Trainingscentrum Paardenweide voeren Sheila en Demi mooie gesprekken. Sheila verblijft twee weken op Paardenweide en dat bevalt haar goed. ‘Ik zit hier op mijn plek, ik ben blij met mijn grote kamer met openslaande deuren en kan het goed vinden met de meeste bewoners.’

Wat is je doel?

Sheila: ‘Ik wil uiteindelijk graag zelfstandig kunnen wonen, met misschien een begeleider die af en toe langskomt.’

Wat voor soort trainingen krijg je?

Sheila: ‘Trainingen waarbij ik mijn sociale angst overwin. Ik vind het eng om alleen naar buiten te gaan, dus daar ga ik mee aan de slag. Ook wil ik leren koken. Laatst maakte ik voor het eerst zelf lasagne en het was goed gelukt! Nu ben ik samen met mijn begeleider op zoek naar dagbesteding. Iets creatiefs met mijn handen lijkt me leuk. Ik houd van schilderen.’

Heb je al stappen gezet?

Sheila: ‘Ik heb zelf boodschappen gedaan! Het is jaren geleden dat ik alleen naar de winkel ging, ik deed alles met mijn moeder. Nu ga ik met begeleiding of een groepsgenoot. Dat is echt een hele grote overwinning. En dat in twee weken! Daar ben ik wel trots op.’

Hoe vind jij de sfeer hier, Demi?

Demi: ‘Goed, maar het kan ook heftig zijn. Dat is ook logisch, je bent hier niet thuis en je zit met twintig mensen bij elkaar. Ik woon hier nu drie maanden, mijn doel is om aan het einde van het jaar zelfstandig te gaan wonen met mijn vriend. Thuis ging het niet lekker dus dit is een mooie tijdelijke oplossing. En ik krijg een zetje in de rug om bepaalde vaardigheden te leren.’

Wie is voor jullie belangrijk?

Sheila: ‘Mijn hond is mijn reddende engel. Die kreeg ik drie jaar geleden van mijn moeder toen ik heel depressief was. Ze heet Luna, dat betekent maan. Ze was mijn lichtpuntje in een donkere tijd en dat is ze nog steeds. Ik mis haar hier erg, ze mag wel op bezoek komen, maar niet hier wonen. Ik heb wel voor elkaar gekregen dat ze binnenkort een nachtje mag komen slapen. Mijn moeder woont hier niet in de buurt dus kan niet even snel naar Luna toe. Mijn moeder is overigens ook heel belangrijk in mijn leven. Wij staan altijd voor elkaar klaar, we hebben heel bijzondere band.’

Demi: ‘Voor mij is Sheila belangrijk, ook al ken ik haar pas twee weken. Verder mijn vriend, mijn moeder en mijn kat, maar die is vorige maand overleden. Toch is die nog steeds belangrijk voor me. Ik heb zijn as op mijn kamer.’

Sheila: ‘Jij bent ook voor mij belangrijk. We helpen elkaar heel erg hier, dat is heel fijn. Het was vriendschap op het eerste gezicht. We zitten hier heel veel samen. En het is een meisje, er zijn hier niet zoveel meisjes. Daar praat ik toch wat gemakkelijker mee.’

En voor wie ben jij belangrijk?

Demi: ‘Ik ben de Dr Phil van mijn vrienden, ik help iedereen. Alleen mezelf helpen vind ik wat lastiger. Advies geven is gemakkelijker dan ontvangen. Ook hier probeer ik mijn groepsgenoten te helpen, hoewel dat soms ook wel veel van mij vraagt. Ik weet hoe rot het is als niemand je kan helpen, dus ik probeer het in ieder geval.’

Demi (links) en Sheila