Een nieuw bestaan met Leviaan

Bijna vijftig jaar geleden kwam mevrouw Mukherjee met haar man uit India om in Nederland een mooi leven op te bouwen. Eerst in het vriendelijke Hengelo, toen via Linschoten naar Nieuwegein waar het echtpaar een rijk sociaal leven had. Mevrouw deed vrijwilligerswerk in het verzorgingshuis en voor het Rode Kruis. Er kwamen twee dochters en twee kleinzoons, inmiddels twintig en vijftien. En toen overleed twee jaar geleden de heer Mukherjee. Met groot verdriet en diepe eenzaamheid tot gevolg.

Hoe bent u bij Leviaan gekomen?

‘Mijn kinderen wonen in Deventer en Purmerend. Zij wilden mij niet alleen laten in Nieuwegein. Met mijn schoonzoon en zijn ouders regelden zij dat ik hier kon wonen, bij Wonen en Zorg.

Het was fijn om in de buurt van mijn jongste dochter te wonen, evengoed voelde ik mij dat eerste jaar eenzaam. Mijn dochter regelde begeleiding bij Leviaan en dat ik op maandag, woensdag en vrijdag naar de dagbesteding kon gaan. Sinds een paar weken komt Jenifer van Leviaan met een cliënt samen iedere dinsdag met mij handwerken. Dit heeft mijn persoonlijk begeleider Melisa voor mij geregeld. Ontzettend gezellig om dat samen te doen. Met het bezoek van mijn kinderen erbij heb ik het nu een stuk drukker!’

Wat doet u bij de dagbesteding?

‘Ik doe dagbesteding bij de Tuinkamer van de Tiengemeenten, we beginnen op maandag altijd met een kop koffie en dan gaan we bloemschikken. ’s Middags eet ik daar warm. Daarna doen we een spelletje, met mooi weer gaan we wandelen. Op woensdag wisselt het aanbod en ’s middags doen we soms iets leuks, zoals een busreisje naar Bergen.’

Hoe ervaart u de begeleiding van Leviaan?

‘Ik krijg nu ruim een halfjaar begeleiding en ik heb geboft, het zijn leuke vrouwen! Op donderdag komt mijn persoonlijk begeleider en op dinsdag en vrijdag helpt woonassistent Ramona mij met de boodschappen en met koken. Ze kan zo lekker koken! Daar ben ik blij mee.’

Hoe gaat het nu met u?

‘Ik ken nu meer mensen en het gaat weer goed met mij. Wel mis ik India, nu mijn man er niet meer is. Daarom deel ik mijn belevenissen met de Bengaalse gemeenschap in een digitale community. Op die manier houd ik contact met hen en weten zij hoe het leven in Nederland is. Ik had dit een halfjaar geleden niet voor mogelijk gehouden.’