Ik werd mijn eigen vriend

Mijn naam is Monique, ik woon samen en ben moeder van vier volwassen kinderen. Sinds drie jaar werk ik bij Leviaan als ervaringsdeskundig begeleider.

Mijn ervaringen

Ik ben het slachtoffer van langdurige incest en geweld binnen ons gezin. Vanaf mijn derde jaar door mijn vader, vanaf mijn twaalfde jaar door mijn broer. Ook een derde familielid is bij het misbruik betrokken. Het misbruik duurde tot mijn 19de jaar. Zo groeide ik op in een bedreigende, onveilige omgeving in een sfeer van stilzwijgen en intimidatie. De eenzaamheid overheerste en ik kon het leed niet delen. Mijn moeder zal iets geweten of vermoed hebben, maar werd stilgehouden door mijn vaders terreur. Mensen in de directe leefomgeving hadden ook hun vermoedens en soms concrete aanwijzingen voor het misbruik maar ondernamen geen actie. Ik houd mijn geheim vele jaren voor mijzelf en weet te overleven. Ik trouw en bouw een gezin op. We krijgen samen eerst drie zoons en daarna een dochter. En dan gaat het helemaal mis. De herinneringen en herbelevingen aan mijn getraumatiseerde jeugd breken in alle hevigheid door en ik raak volledig in paniek. Dit is het beginpunt van een dramatische gang van dertien jaar door de GGZ.  De confrontaties met mijn vroege trauma’s zijn voor mij overweldigend. Ik krijg stemmen in mijn hoofd die mij verder beangstigen en ontregelen. De chaos is compleet en ik zoek wanhopig mijn  uitweg in ernstige zelfbeschadiging en suïcidaliteit.

Wat mij hielp

Mijn doel was weer bestaansrecht op te bouwen. Het hielp mij om me kwetsbaar op te stellen, mijn schaamte te doorbreken en veel te praten over hetgeen mij was overkomen. Door begrip van mijn omgeving kreeg ik grip op mijn leven en ik zocht naar wat mij energie gaf. Voor het eerst schreef ik de schuld en schaamte toe aan de juiste personen. Geloven in mijzelf was het mooiste en tegelijkertijd ook het moeilijkste in mijn leven. Ik ging door een rouwproces over de gemiste kansen en rollen in mijn leven, ik kon bijvoorbeeld niet het kind en de moeder zijn zoals ik had gewild. Toen ik begrip had voor mijzelf en niet meer voor de daders, voelde ik grote razernij. De sterke neiging om te verdringen verminderde, ik wilde mezelf niet langer verdoven van de constante, alles overheersende pijn. Uiteindelijk kwam de acceptatie en leerde ik omgaan met mijn verdriet. In plaats van te vluchten of te ontkennen werd ik mijn eigen vriend en bouwde in al mijn kwetsbaarheid nieuw vertrouwen op en ik leerde mijn grenzen te bewaken. Lang verkeerde ik in het land van het duister. Dit land behoorde aan mijn misbruikers. Ik koos ervoor om dat land te verlaten, omdat het niet míjn land is.

Mijn weg naar ervaringsdeskundigheid

De wilskracht overleefde en met een traumatherapeute zette mijn herstel in. Ik ontmoette lotgenoten die mij ondersteunden. Ik volgde een opleiding en vond werk. Het perspectief op een normaler leven werd zichtbaar en met de hoop op een betere toekomst groeide ook mijn vertrouwen in mijzelf en in anderen. Halverwege 2011 sneed ik mijzelf voor het laatst. Ik begon met het vastleggen van mijn levensverhaal in het boek ‘Aafje’,  geschreven door journalist Paul Custers. Een moedig besluit dat een indrukwekkend relaas oplevert van mijn trauma, mijn lijden, mijn zoektocht naar hulp binnen de GGZ en mijn weg naar herstel. Na mijn opleiding Jeugdzorg was ik twee jaar werkzaam als klassen-assistent in het speciaal onderwijs. Met mijn boek ‘Aafje’ gaf ik lezingen in het land aan studenten en hulpverleners. Ondertussen kwam deze baan bij Leviaan. Tijdens mijn werkzaamheden ben ik mij steeds meer gaan verdiepen in het onderwerp ervaringsdeskundigheid door er veel over te lezen en de opleiding tot ervaringsagoog te volgen. Een jaar later deed ik de ARIE (Alternatieve Route Inzet Ervaringsdeskundigheid).

Nu zet ik mijn ervaringskennis in voor mensen die zijn vastgelopen en daardoor niet durven te zijn wie ze willen zijn. Dit doe ik samen met mijn collega’s en andere betrokkenen rondom een cliënt. Ik heb een fijn leven en wil dan ook iedereen meegeven: geef nooit op, houd moed en hoop op dat lichtpuntje aan de horizon.

Monique