Van klauwen naar vleugels

Een bezoek aan Vlindertuin Vlindorado vormde een mooie en passende afsluiting van de begeleidingsrelatie tussen Priscilla* en begeleider Rosanna. ‘De vlinder staat voor mijn bevrijding’, vertelt Priscilla. ‘Vroeger had ik klauwen als een tijger, nu ervaar ik vrijheid en voelt het of ik vleugels heb zoals een vlinder.’

Priscilla kreeg wooncoaching vanuit Kamers met Kansen, toen Rosanna zo’n vijf jaar geleden haar begeleider werd. Het pand waarin zij met andere jongeren woonde, huurde Leviaan tijdelijk. ‘Dat pand moest weg en wij moesten eruit. Iedereen was in paniek, ik ook.’
Rosanna: ‘De onzekerheid speelde haar parten en wij zagen dat ze meer ondersteuning nodig had. Begeleiding vanuit het trainingscentrum was de volgende stap. Daarna was ze er klaar voor om in deze individuele woning te wonen, die inmiddels ook op haar naam staat. Ze richtte het met haar eigen spulletjes heel gezellig in.’

Niet gehoord
Rosanna: ‘De gordijnen waren eerst nog open. Helaas namen haar psychische klachten en angsten steeds meer toe.’
Priscilla: ‘Ik durfde niet te eten uit angst voor bacteriën, ik had smetvrees, straatangst en was bang om dood te gaan. Ik voelde me ook niet gehoord door m’n behandelaar. Ik stopte toen met therapie en daarna ook met mijn medicatie . Achteraf was het niet slim om dat zonder behandelaar te doen. Ik werd overspoeld door emoties. Alles kwam eruit wat daarvoor altijd onderdrukt was door medicatie. Ik werd depressief en leefde letterlijk in het donker. Niks boeide me meer. Ik werd psychotisch en zag wel in dat een opname goed voor me was, maar ook daarvoor had ik angst. Ik stond ook niet te springen om weer medicatie te nemen.’

Andere Priscilla
Rosanna: ‘De stap naar de opname was eerst te groot voor Priscilla. Toen we het onder andere met kalmeringsmedicatie voorbereidden, lukte het wel. 
Priscilla: ‘Achteraf was de opname het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik ontmoette er fijne mensen en voelde me minder alleen. Ik voelde me niet raar of bekeken en zag daar dat iedereen wel wat heeft. Je leert van elkaar en door creatief bezig te zijn kon ik me uiten. Ik dacht dat ik mezelf kende en alles wist. Dat was niet zo en ik zag in dat ik vanuit mijn jeugd jarenlang in een overlevingsmodus zat.’ Rosanna: ‘Ik zocht haar daar op en zag een andere Priscilla, ze was positief, ze schilderde en at weer!’ 

Zoektocht
Priscilla: ‘Ik ben er vijf weken geweest, tot ik corona kreeg en weg moest. De tijd erna was heftig, weer terug in mijn eigen omgeving moest ik het zelf doen. Nu wilde ik wel, maar werd ik beperkt door de pandemie!’ Het was een lange en zware periode om hier te komen. Ik doorliep er mijn zoektocht naar mezelf en leerde van mezelf te houden. Ik probeerde nieuwe dingen en ging er vol voor. Ook kwam ik weer onder de mensen.’

Trots
Rosanna: ‘Het was mijn rol om de zorg rondom haar te coördineren met het FACT, de behandelaar en de SVP-er. Ik stemde af met de bewindvoerder en ging mee naar de behandelaar. Ik coachte Priscilla bij het opbouwen van meer vertrouwen en langzaam liet zij ook andere begeleiders toe. Ik ben zo trots op wat Priscilla heeft bereikt. Ze sport, knutselt bij Noppes in Purmerend en staat weer midden in het leven!’ 

Ervaring inzetten
Priscilla: ‘Ik ben blij met wat Rosanna voor mij heeft gedaan. Het gaat nu goed met mij. De gordijnen staan weer open en ik wil steeds meer doen. Ik ben ook trots op waar ik nu sta. Ik heb ervoor gestreden en wil in de toekomst jongeren helpen met mijn ervaring. Het overwinnen van mijn angsten is iets wat ik moet blijven doen. Ik heb geleerd dat er altijd een uitweg is. Dat is nu mijn motto. Geloof in jezelf en vertel jezelf dat het altijd goed komt, ook op momenten dat het minder gaat!’

*de naam Priscilla is fictief